Modeljaar 2017. Een uit de Verenigde Staten overgewaaid marketingverschijnsel waarbij ergens in februari of maart het model van het volgend kalenderjaar gepresenteerd wordt. Een fenomeen dat door louche tweedehands autoverkopers wordt aangegrepen om met dat jaartal dan ook maar als bouwjaar te adverteren.

Het nieuwe model heeft vaak een nieuwe grille, soms wat aangescherpte lichtunits aan voor- en achterzijde en een iets aangepunte bumper. Aan de binnenzijde verandert er meestal vrij weinig, maar dat is zeker niet de conclusie die je trekt na het lezen van de glossy brochure vol met superlatieven over de talrijke innovaties.

Mij pakken ze niet!

Net zo onlogisch als de naamgeving van modeljaren is de houding waarop ik mezelf betrap nu ik sinds een maandje of zes mijn allereerste eigen auto rijd na jaren van (zakelijk) leasen. Ik vind de nieuwere modeljaren van mijn auto zonder uitzondering lelijker dan mijn Volvo V70 van modeljaar 2012 (inderdaad: gebouwd in 2011). Die nieuwe grille, chroomdetails en die wanstaltige dakspoiler (op een stationwagon…), bah. Blij dat ik die iets oudere Zweed rijd.

Een vervanger!

Maar nu is er dus de V90. Een heuse opvolger, nee erger, vervanger! En dat is wel even slikken. Het is nu een paar weken sinds de lancering, maar vooralsnog heb ik weinig weten te ontdekken wat me tegenstaat. Om door een ringetje te halen.

Zelfkastijding, want op dit moment zou het budget-technisch geen heel handige zet zijn om er een aan te schaffen. Dus mocht je details hebben gezien die je tegenstaan bij de nieuwste reeks Volvo’s, laat het me dan zeker weten. Ben er wel aan toe, want het begint een beetje pijnlijk te worden…