Echt van mij

Deze Driving Dutchman moet bekennen dat hij onlangs voor het eerst in zijn leven een auto heeft aangeschaft. Dat lijkt wellicht niet zo bijzonder, maar het is helaas niet zo dat ik net achttien ben geworden of onlangs mijn rijbewijs heb gehaald…

Nee, ik ben al een kleine twintig jaar lang gerechtigd om een automobiel te besturen, maar ik heb tot op heden altijd de luxe en het gemak mogen ervaren van een leaseauto. Dus onderhandelingen met louche autoverkopers bleven tot een minimum beperkt en richtten zich puur op het verkrijgen van een maximaal aantal dealeraccessoires, om de aan bijtelling onderhevige catalogusprijs zo laag mogelijk te houden. Privé een auto kopen is een heel ander verhaal.

Een boel gedoe en geregel

Dan worden ineens vragen belangrijk als hoeveel kilometers je verwacht te gaan rijden op jaarbasis en welke brandstof daarbij past, welke verzekeringsvorm je kiest, wat de wegenbelasting is (en waarop die eigenlijk gebaseerd is), wat de optimale ouderdom van de auto is qua afschrijving en toekomstige restwaarde, etc. En ineens speelt de zuinigheid van de auto ook een rol. Nu zijn er natuurlijk leaserijders die hieraan ook al aandacht besteden, maar dan toch vooral als dat een tastbaar financieel voordeel oplevert. Als particulier komt het direct uit je eigen portemonnee en dat voelt toch anders.

Een boel gedoe en geregel dus dat je als leaserijder uit handen genomen wordt. Maar tot mijn verbazing heb ik het aanschafproces inclusief al het wikken en wegen juist als heel plezierig ervaren. Ik rijd nu in een auto die echt van mij is en vreemd genoeg voel ik na een paar weken al een hechtere band met deze auto dan ik met om het even welke gloednieuwe leasebolide in het verleden heb gehad. Komt het door het gespannen luisteren naar rare tikjes vanuit het vooronder of irritante kraakjes in het interieur tijdens de eerste dagen? Iets gemist tijdens de gemaakte proefritten? Of toch nog een kras in de lak die je vanaf nu maar als karakter moet beschouwen?

Geen idee, maar feit is dat het goed voelt. Al ben ik wel een beetje bang voor de eerste grote beurt, ik vermoed dat ik tegen die tijd een aai over de motorkap geef onder een zacht mompelend ‘Ach, je bent het waard!’