Column: Wat kan er misgaan?

Niets lekkerder dan vrolijk fluitende vogels, een blauwe wolkenlucht en een stralende ochtendzon om deze frisse lentedag mee te beginnen… dacht ik van de week, genietend van het korte wandelinkje naar de parkeerplaats.

Wat kan er vandaag nog misgaan? Aangekomen bij de auto open ik het linker achterportier, om de kleine spruit zijn veilige plekje op de achterbank in te laten nemen. Vastgesnoerd en me tevreden aankijkend, tussen het trekken van gekke bekken naar de spiegel boven de stoel, klein geluk.

Tijdens het sluiten van de deur zie ik het direct. Een vettige plek op het portier ergens halverwege, waar iemand even over de lak heeft gewreven. En dat stralende ochtendzonnetje weerkaatst net even anders op dat deel van de deur. Een minuscuul deukje, ongetwijfeld van de onverlaat naast me die zijn eigen portier met te weinig beleid heeft geopend. De barbaar! Oergevoelens nemen bezit van me. Weg goede humeur. Donderwolken. Mijn auto!

Onderweg naar mijn bestemming begint het relativeren. Hij was ook niet gloednieuw meer toen ik hem kocht. De velgen hadden ook al wat krasjes. Enkel slijtplekje op de lederen bekleding. Maar toch… voorheen bij leaseauto’s had ik een keer extra gezucht vanwege de administratieve rompslomp die bij het laten repareren van zo’n deukje komt kijken. Nu voelt het toch een beetje anders. Doet het zelfs een beetje pijn.

Ik ben blij voor mijn collega’s dat de vogeltjes nog altijd vrolijk fluiten en het zonnetje nog altijd schijnt, wanneer ik aangekomen op mijn bestemming de autodeur in het slot gooi. Klein geluk. Voor hen.